Obecna Kaplica Św. Michała jest czwartym obiektem budowlanym od czasuwybudowania pierwszej kaplicy w roku 1674 przez ks. J. J. Nałogowskiego.
Wygląd pierwszej Kaplicy, wybudowanej na gruncie plebańskim, (zapis umieszczony na tablicy informacyjnej przed wojną).
„Kaplica była zbudowana z drewna jodłowego ciosanego w kostkę, otoczona laskiem bukowym. Wznoszona była w węgły i pokryta dachem gontowym. W środku dachu znajdowała się kopuła z małym dzwonkiem, obita z góry blachą, a z dołu gontami. Przy drzwiach frontowych na czterech słupach o mocnych wiązaniach stała dzwonnica pokryta gontami z dużym dzwonkiem. Przed rokiem 1723 znajdowały się tutaj dwa dzwony, lecz zostały przeniesione do kościoła parafialnego.
Mały cmentarz opasywał kaplicę drewnianym parkanem z daszkiem gontowym, z furtką na dwóch jodłowych słupach, również z daszkiem gontowym, ale bez drzwi. Naprzeciw furtki znajdowały się drzwi kaplicy, na żelaznych zawiasach zamykane nazasuwkę od wewnątrz.
W kaplicy był rzeźbiony ołtarz, pomalowany na kolor biały, częściowo pozłacany, z obrazem Św. Michała Archanioła. Obraz osłaniała drewniana pozłacana sukienka. Cały obraz ujęty był w pozłacaną rzeźbioną ramę. Ołtarz ozdabiało antepedium z różnokolorowymi kwiatami. Prowadziły doń dwa stopnie.
Od strony ewangelii wisiał obraz Św. Sebastiana, malowany na płótnie, w czerwonych, rzeźbionych wielkich ramach, sprawionych przez ks. Sebastiana Foltowicza i wielki obraz Św. Michała, też na płótnie w czarnych ramach malowanych w białe kwiaty. Od strony lekcji wisiał wielki obraz na płótnie Św. Rocha w rzeźbionych białych ramach z floresami orzechowego koloru. Obraz ten stanowił wotum wsi Blizne z 1720r. za uchronienie parafii od zarazy, która grasowała w Strzyżowie.
Przy obrazie Św. Rocha stała mała ambona w orzechowym kolorze, ozdobiona kwiatami i postaciami świętych. Od strony ołtarza prowadziły do niej schodki. Za amboną wisiał na ścianie wielki obraz NMP w czarnych ramach z rzeźbionymi białymi floresami. Środek kaplicy zajmowały dwa rzędy ławek, z obydwu stron po sześć, malowanych w czerwonym kolorze. W 1723r. było już tylko dziesięć ławek.
Kaplica posiadała cztery okna w ołowianych oprawach. Nad drzwiami wznosił się mały chórek, pokryty obiciem z niebieskiego płótna, ozdobionego różnymi kwiatami. W roku 1723 znajdowała się tutaj mała fisharmonia. Za ławkami, od strony lekcji, prowadziły schody na chór.
Sufit z surowych tarcic ułożony nad ołtarzem rozpinał się w kształcie baldachimu pomalowanego w różnokolorowe kwiaty. Podłoga była wyłożona cegłą. Mała i niska zakrystia, przybudowana do kaplicy posiadała powałę z desek i podłogę z cegły. Jedynym meblem był mały stół z tarcic. Jedyne drzwi z niej prowadziły do kaplicy, a drugie małe z drewnianą zasuwą wychodziły na cmentarz.”
„Remonty kaplicy przeprowadzano od czasu do czasu. W czasie wizytacji bpa Jana Krzysztofa Szembeka w roku 1723 stwierdzono, że dachy kaplicy, dzwonnicy i parkanu wymagają natychmiastowej reperacji. W 1745 roku zaszła konieczność gruntownego remontu albo całkowitego przestawienia dachu. Kaplica eksponowana na częste wichury niszczała z natury rzeczy pod wpływem niekorzystnych warunków atmosferycznych tak, że bp Wacław Hieronim Sierakowski w roku 1756 rozebrał drewnianą kaplicę, aby w tym miejscu zbudować inny kościółek. W kościółku tym miało się znaleźć całe wyposażenie poprzedniej kaplicy”.
